Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Ćwiartka raz to zaproszenie do wspólnej podróży sentymentalnej przez wyjątkowe ćwierćwiecze w wolnej Polsce. To subiektywny przegląd tego, jakie zmiany zaszły w popkulturze, świadomości i gustach.
Ćwiartka raz to opowieść o ludziach i czasach przez pryzmat ich aktywności, również medialnej. To odkrywanie, jak wolność, technologia i prawa rynku odmieniają sposób myślenia, mówienia i konsumowania. Jak zmieniają się bohaterowie mediów i ich odbiorcy.
Ćwiartka raz to wreszcie rachunek zysków i strat. A raczej uświadomienie konsekwencji słów, czynów, wyborów, których w dobie elektronicznych mediów nie da się wymazać albo wymazywać nie wolno.

Życie Zuzanny Łapickiej, córki Andrzeja Łapickiego, byłej żony Daniela Olbrychskiego, to idealny materiał na scenariusz serialu z życia tak zwanych wyższych sfer artystycznych, nie tylko Polski. W swej książce Łapicka kreśli portrety kilkudziesięciu intrygujących postaci, które spotkała, choćby Krzysztofa Kieślowskiego i Andrzeja Żuławskiego, ale równie ważny jak one same jest sposób, w jaki na nie patrzy: przenikliwie i dowcipnie. Zuzanna Łapicka pisze między innymi o Agnieszce osieckiej i Jeremim Przyborze, o Federico Fellinim spotkanym w Cinecitta i lanie Pawle II odwiedzanym w Watykanie, o Andrzeju Wajdzie, Krystynie Jandzie i Magdzie Umer, Tadeuszu Konwickim i wielu innych, o emigracyjnym Paryżu z lat 80 i Warszawie, której już dziś nie ma.

Niektóre z gwiazd międzywojnia zachowywały się jak współcześni nam celebryci, inne zazdrośnie strzegły swojej prywatności. To była niezwykła plejada: Smosarska, Pogorzelska, Mankiewiczówna, Halama, Bodo, Żabczyński, Jaracz, Osterwa, Węgrzyn. A do tego polskie medalistki olimpijskie: Konopacka, Walasiewiczówna.

Autor nie zapomina o wzajemnym przenikaniu się środowisk; gośćmi scen kabaretowych bywali przecież politycy, a minister Ignacy Matuszewski poślubił Halinę Konopacką.

Lekka i potoczysta narracja, znakomity opis epoki, która zniknęła wraz z wybuchem drugiej wojny światowej.

Książka ta powstała z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze, by uzupełnić istniejące już relacje o Agnieszce Osieckiej o wspomnienia osób, które dotychczas nie wypowiadały się na jej temat. Po drugie, by zebrać w jednym miejscu wspomnienia o Agnieszce Osieckiej opublikowane w tytułach niestanowiących pozycji w całości poświęconych poetce i przez to nie zawsze oczywistych oraz dostępnych dla miłośników autorki Szpetnych czterdziestoletnich. Takimi wspomnieniami są: fragmenty Lwów STS-u - autobiografii Jarosława Abramowa, fragmenty Uciekiniera - autobiografii Henryka Grynberga, fragment Niech żyje bal - autobiografii Maryli Rodowicz, fragment Cacka - autobiografii Krystyny Sienkiewicz, fragment Przedmowy do Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listów na wyczerpanym papierze napisanej przez Magdę Umer, fragmenty Passy - wywiadu-rzeki z Danielem Passentem, fragment Końcówki - wywiadu-rzeki z Henrykiem Berezą; fragment dzienników Mieczysława F. Rakowskiego, fragment dzienników Krzysztofa Mętraka; poświęcone Agnieszce Osieckiej rozdziały z książek (zwykle wspomnieniowych lub autobiograficznych) Jerzego Urbana, Ryszarda Matuszewskiego, Ireny Szymańskiej, Janusza Andermana, Olgi Lipińskiej; artykuły Henryka Grynberga i Adama Michnika poświęcone Agnieszce Osieckiej i jej dziennikom; wypowiedzi na temat poetki udzielone w różnych mediach przez Włodzimierza Nahornego, Andrzeja Wróblewskiego, Jacka Kuronia, Juliana Włodarczyka, Jeremiego Przyborę, Franciszkę Leszczyńską i Wojciecha Młynarskiego oraz fragment z listu Marka Hłaski do Agnieszki Osieckiej.Zebrany materiał uzupełniają wypowiedzi stworzone specjalnie do tej książki (Jan Wyganowski, Jan Borkowski, Adam Sławiński, Anna Szałapak) oraz rozmowy, jakie autorka przeprowadził na potrzeby niniejszej publikacji (stanowią je wywiady z Teresą Deszczak, Barbarą Katarzyną Radecką i Krystyną Sienkiewicz, Stanisławem Soyką, Grzegorzem Lasotą, Katarzyną Ważyk, Maciejem Małeckim, Andrzejem Zielińskim, Zygmuntem Koniecznym, Agatą Passent, Stanem Borysem, Jackiem Mikułą, Ewą Błaszczyk, Zuzanną Łapicką-Olbrychską, Magdą Czapińską).Do książki zostały włączone również dedykowane Osieckiej, tudzież inspirowane jej twórczością czy osobą wiersze Stana Borysa, Wojciecha Młynarskiego i Barbary Katarzyny Radeckiej. Ostatnią grupę tekstów stanowią fragmenty wywiadów prasowych (rzadziej całe rozmowy) z Agnieszką Osiecką.

Agnieszka Osiecka - królowa ubierania codzienności w słowa. Jak mówiła: Nie otwieraj ust, jeśli nie masz puenty. Cytaty z jej tekstów na stałe weszły do języka potocznego. Lektura udzielonych przez nią wywiadów okazuje się równie inspirująca. Celne podsumowania, poetyckie widzenie świata i ciekawe przemyślenia. Każde słowo wiernie spisane z rozmowy, bez przeinaczeń i nadinterpretacji.Wszystko ubrane przez Violettę Ozminkowski w formę współczesnego wywiadu, tak by słowa zyskały autentyzm i spójność.To nie jest rozmowa o tym, kto kogo znał albo kto kogo kochał, a kto kochać nie chciał. To nie jest rozmowa o tym, kto z kim przeciwko komu. To nie jest rozmowa o tym, jak żyć i czego nie jeść.To jest rozmowa o tym, że życia nie da się ułożyć w chronologiczną całość, bo czas wcale nie pędzi do przodu. Dlatego jedne okruchy codzienności zapadają nam w pamięci na zawsze, a inne giną bezpowrotnie. To jest rozmowa o tym, że życie jest czymś innym, niż myśleliśmy, że jest.

Młynarski w osobistych rozmowach.

Wojciech Młynarski był bardzo wymagającym rozmówcą. Nade wszystko cenił sobie, jak sam zawsze powtarzał, inteligentną wymianę myśli. I puentę! W rozmowach z dziennikarzami i z córką Agatą (w podwójnej roli), zebranych z ostatnich lat, opowiada o miejscach i ludziach, których mijał w życiu. I znowu, jak w jego piosenkach, które są cały czas z nami, będzie o wierze, nadziei i. optymizmie.
Młynarski sam o sobie, początkach pisania, rodzinie i grze o wszystko. Z właściwą sobie klasą, dystansem i polotem. Szczerze, bo intymnie; mądrze, bo z bagażem doświadczeń. Miłe panie i panowie bardzo mili, to prawdziwa uczta intelektualna. I szansa na pobycie przez chwilę z Mistrzem. Absolutnie.

Ponury pejzaż peerelowskiej rzeczywistości zmieniał się w niekończący karnawał dzięki kolorowym postaciom, które na przekór zgrzebności tworzyły własne światy. Z czasem postacie te stawały się legendą, obrastały mitami, nierozerwalnie złączonymi z ich historią. ojciech Kałużyński przywołuje tych najbarwniejszych. Opowiada o nich w anegdocie, weryfikuje mity z faktami, pokazuje miejsca, w których bywali, światy z pogranicza codzienności i karnawału. Zaczynając od początku lat 50. aż po lata 80. Na czele orszaku tańczą ci najbardziej znani: Marek Hłasko, Leopold Tyrmand, Zdzisław Maklakiewicz, Janusz Szpotański, Jan Himmilsbach, Agnieszka Osiecka, Janusz Głowacki, Marek Piwowski, Marek Nowakowski, Janusz Atlas, Piotr Skrzynecki i inni. Nie brak tu i również postaci zapomnianych albo wręcz nieznanych: legendarnych kelnerów i kawiarnianych filozofów, jak Jerzy Karaszkiewicz, czy Tomasz Lengren, a także tych, którzy próbowali znaleźć szczęście w kontrkulturze, jak Michał Tarkowski czy Jacek Kleyff.